تفریح

تفریح (recreation) به معنای حالتی است که فرد را به وضعیت اول بازگردانده و بازآفرینی می‏ کند و به معنای بازگشت به سلامتی نیز به کار رفته اما اکثراً آن را به عنوان شکل خاصی از سرگرمی تلقی می ‏کنند.

پس تفریح فعالیتی است که به صورت انفرادی یا گروهی در اوقات فراغت انجام شده و شرکت در آن اختیاری و لذت‏بخش و دارای جاذبه آنی است و هیچ پاداشی غیر از خود تفریح، شرکت‏ کننده را به آن تشویق نمی ‏کند.

برخی پذیرش اجتماعی را در آن وارد کرده و می‏ گویند:

تفریح، تجربه فراغتی اجتماع‏ پسند و ارزشمندی است که به شرکت‏ کننده در آن رضایتی آنی و درونی می‏دهد. اما بسیاری از تعاریف امروزی، تفریح را نه مخالف و مغایر با کار تلقی می ‏کنند و نه انتظار دارند اخلاقی و درست باشد، حتی به فعالیت بودن آن هم اعتقاد ندارند.

برخی نیز تفریح را با شادی همسنگ دانسته ‏اند: انسان شاد نقاشی می‏ کند، آواز می‏ خواند، مجسمه‏ های گلی می ‏سازد، به دعوت بازی جواب مثبت می‏ دهد و خلاصه هزار کار دیگر می‏ کند."

اما آیا تفریحات جامعه کنونی که رو به افزایش است نظیر خیابان گردی، استفاده از مواد مخدر، مهمانی های مختلط و ... به معنای واقعی تفریح است و با تفریحات مطرح شده فوق مطابقت دارد؟

نیازمندی های تفریح سالم

1. وجود زیر ساخت های کافی:

برای تفریح ابزار لازم است برای نمونه محیط های ورزشی، سالن ها، پارک ها و بوستان و مواردی بسیار که متأسفانه در بسیاری از نقاط کشور ما علی رغم تلاش های انجام گرفته پس از پیروزی انقلاب اسلامی هنوز به حد کافی نرسیده است.

2. آموزش و فرهنگ سازی: وقتی امکانات تفریح سالم مهیا شود بسیار ضروری است که روش استفاده از امکانات، آموزش صحیح داده شود.

3. تربیت و آموزش خانواده ها:

بخش اعظمی از دیدگاه فرد در خانواده شکل می گیرد و به همین دلیل باید مسئولین ما از طرق مختلف رسانه ای دیداری و شنیداری و همچنین رسانه های مکتوب، پدران و مادران را با تفریحاتی که هر روز جدید می شوند آشنا نمایند و آن ها را با مضرات و معایب و فایده های آن آشنا سازند.

4. برخوردهای انضباطی:

پس از انجام و ایجاد فرهنگ صحیح و همچنین زیر ساخت های لازم، باید با افرادی که فضای تفریح را بر هم می زنند و موجودیت فضای سالم را با خطر مواجه می کنند، برخورد شود.